У рэдакцыю завітала паглядная энергічная жанчына. Яна хацела расказаць пра выдатных людзей, з якімі яе звялі жыццёвыя акалічнасці. І выказаць словы ўдзячнасці, што накапіліся за гады знаёмства з імі.
У Наталлі Мірашнічэнкі амаль 12 гадоў назад ад няшчаснага выпадку загінуў муж. Застаўшыся адна, яна была разгублена, не ведала, ці хопіць сіл падняць траіх дзяцей, двое з якіх былі непаўнагадовымі. Як апрануць-абуць, чым накарміць?..
Тады, як расказвае Наталля Мікалаеўна, і адбылося яе знаёмства з веткаўскім цэнтрам сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва і ўпраўленнем сацыяльнай абароны.
— Асабліва каштоўнай для мяне была не толькі і не столькі матэрыяльная падтрымка, колькі душэўнасць работнікаў цэнтра. Яны і пагавораць, і распытаюць як і што ў дзяцей, чым жывем, што новага. Нават праз шмат гадоў памятаюць розныя абставіны нашага жыцця, нейкія падрабязнасці, важныя для нас. Сацыяльныя службы раёна не раз аказвалі нам матэрыяльную і гуманітарную дапамогу.
А даражэй за ўсё, што калі не зайду — гатовы напаіць кубачкам гарбаты з цукеркамі, проста прыняць не як функцыянер візіцёра, а як добрыя суседкі, даўнія знаёмыя ці сваякі. Такія людзі Алена Бакаева, Таццяна Воінава, Вікторыя Нікалаенка. Кожная сустрэча з імі была і застаецца крыніцай добрых эмоцый, упэўненасці, што маё пытанне будзе вырашана станоўча, што да мяне не паставяцца фармальна, раўнадушна, — эмацыянальна ўзрушана кажа жанчына.
Удава адзначае тую добрую сямейную атмасферу, якая акружае работнікаў веткаўскай сацыяльнай сферы. Таму калі неяк аднойчы ёй прыйшлося сутыкнуцца з чалавекам, настроеным фармальна і груба, жанчына проста не ведала, як і рэагаваць. «Больш чым дзесяцігоддзе зносінаў у сацыяльнай сферы з лагоднымі і культурнымі людзьмі прывучылі да даверу», — тлумачыць сваю пазіцыю Наталля Мірашнічэнка.
Але гэты непрыемны (і, на шчасце, адзіны) кантакт з грубасцю не змяніў добрага і ўдзячнага стаўлення да сацыяльных службаў, людзей, што там працуюць.
— Я шчыра дзякую за ўсё, што яны зрабілі для нас. Тая ж «гуманітарка» дапамагла не траціць грошы на летні і дамашні гардэроб для малодшых дзяцей, што дазваляла выправіць лепшае адзенне для школы, набыць даражэйшы і больш якасны абутак. Дзеці растуць, футболкі ды сандалі ў такім узросце — «расходны матэрыял»: то парвалася, то знасілася, то малое стала. Гуманітарная дапамога для нас — важкая падтрымка.
Жанчына яшчэ доўга ўзгадвала розныя акалічнасці, пры якіх ёй дапамаглі чулыя і неабыякавыя людзі. Адчувалася, што мацней ацаніла Наталля гэты больш чым дзесяцігадовы клопат асабліва пасля сутыкнення з акалічнасцю, што не ўсе людзі мілыя і прыветныя. Можа, менавіта таму і захацелася ёй выказаць усё тое добрае, што даўно было ў душы да «сацыяльнікаў». Так бывае ў жыцці. У адказ на дабро хочацца адказаць тым жа. Напрыклад, самой пазваць «на самавар» кагосьці з мілых жанчын ці напісаць ліст удзячнасці на службу.
Арыя ГАТАЛЬСКАЯ